Błękitny Zamek (ang. The Blue Castle) Lucy Maud Montgomery to jedna z moich ulubionych książek z czasów wczesnej młodości. Czytałam ją kilka (jeśli nie kilkanaście) razy, oczywiście na przestrzeni wielu lat, i za każdym ta historia podobała mi się coraz bardziej.
Pokój na Bernardyńskiej tonął w mroku, Iza bowiem nie zapaliła światła, lecz, stanąwszy przy oknie za zaciągniętą zasłoną, obserwowała z góry osnute padającym śniegiem podwórze i ledwo widoczne w rogu wejście z ulicy przez bramę.
Krawczyk, ubrany w elegancki garnitur i usadzony na luksusowym wózku inwalidzkim, powitał Izę u progu jadalni, gdzie czekał już wykwintnie nakryty stół.
Mimo że poprzedniego wieczoru Iza zapomniała nastawić budzika w telefonie, w naturalny sposób obudziła się kilka minut po siódmej. Sprawdziwszy godzinę, zerknęła na powiadomienia, które informowały o czterech nowych smsach. Trzy najnowsze pochodziły sprzed zaledwie kilkunastu minut i nadeszły jeden po drugim z numeru Darka.
Jako że tytuł wpisu jest bardzo ogólny i brzmi dość poważnie, z góry uprzedzam, że nie jest to żaden tekst teoretyczny o zacięciu naukowym, a jedynie rzut oka praktyka-amatora na problem konstrukcji powieści, którą ów amator pisze, a raczej którą dopiero ma zamiar napisać, gdyż chodzi tu o etap planowania. Jak zatem skonstruować fabułę w powieści?
Dźwięk alarmu wyrwał Izę z tak głębokiego snu, że w pierwszym momencie nie wiedziała, ani gdzie jest, ani jak powinna zareagować na ten przeszywający mózg hałas. Ledwo udało jej się wyłączyć budzik i nieco rozkleić oczy, telefon odezwał się znowu, tym razem dzwonkiem przychodzącego połączenia. Na ekranie wyświetliło się imię Amelii.
Decyzja była trudna, ale brawurowo ją podjęłam ; )