– No, dzisiaj to mnie naprawdę zaskoczyłaś – pokręciła głową Lodzia, popijając trzecią już porcję herbaty z malinami. – Ale rozumiem cię. Rozumiem, chociaż z drugiej strony trudno mi to sobie wyobrazić, bo nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Tylko powiedz mi, Iza… co teraz?
Obudził ją blask słonecznych promieni, które nieśmiało prześwitywały przez rozrzedzające się po deszczu chmury, oraz przytłumiony dźwięk przypominający szczęk naczyń i kuchennej krzątaniny.
– Podjedziesz pod bramę i zaparkujesz na chodniku – do uszu Izy jak przez mgłę docierały wydawane Chudemu polecenia Majka. – Musimy pójść we dwóch, otworzysz mi drzwi. Mam tu jej torebkę, zaraz poszukamy kluczy.
– Nooo… nareszcie! – powitało Izę towarzystwo zgromadzone przy stole w sektorze dla VIP-ów, podrywając się od stołu. – Witamy naszą gospodynię!
„Ewidentnie nadal coś mi leży na żołądku” – myślała smętnie Iza, zmierzając mokrym chodnikiem w stronę Zamkowej z przerzuconą przez ramię torbą, w której niosła ubrania na zmianę.