Obiad na Narutowicza Iza zjadła tylko z panem Stanisławem, zostawiając porcję do odgrzania dla Kacpra, który rano gromko zapowiedział, że udaje się na miasto szukać pracy i od tamtej pory jeszcze nie wrócił, a następnie, przywdziawszy lekki płaszcz przeciwdeszczowy, ze ściśniętym sercem udała się do Anabelli.
Mimo że jej zmiana w Anabelli zaczynała się dopiero osiemnastej, Iza udała się do pracy godzinę wcześniej, by dopilnować naprawy zmywarki, na którą umówiła Ziębę.
Cichy szelest wiatru w liściach platana, jakieś odległe śmiechy i okrzyki rozbawionych ludzi oraz dźwięk silników samochodów przejeżdżających od czasu do czasu spokojną uliczką na tyłach wysokich kamienic tworzyły swoisty nastrój pogranicza późnego wieczoru i wczesnej wrześniowej nocy.
„Dobra, załatwione” – odetchnęła Iza, odłożywszy telefon na biurko szefa. – „Teraz wracamy na salę. Ciekawe, czy Zuzia już jest?”
– Dobra, to teraz stańcie tutaj równo w szeregu – polecił koleżankom przejęty swoją rolą Chudy.